3) Iets met geitjes, dumplings en metro's (Polen & Oekraïne)

Hier dan toch eindelijk update over mijn avonturen in Polen & Oekraïne!

Na zo ongeveer het kortste treinritje van de gehele reis kwam ik aan in Poznan. Eerste stap richting het Oosten: geen Euro meer. Leuk om te weten: in de Poolse trein was in iedere coupé een bieropener in de tafel geïntegreerd (want primaire levensbehoefte) en krijg je gratis koffie of thee. 

In het hostel ontbrak het mijn kamergenootjes aan alle sociale vaardigheden. Mijn '' hi, how are you?'' werd niet met enthousiasme ontvangen en ik heb verder geen woord met ze gewisseld. Het enige wat ik ze ook heb zien doen behalve slapen is achter hun computer zitten en ik vermoed dat ze aan het gamen waren. 

Poznan zelf is ook niet uitzonderlijk bruisend. Highlight waren de bekende geitjes die om 12:00 precies uit een luikje boven de klok komen op het centrale plein. (Het verhaal achter deze geitjes: http://regionwielkopolska.pl/en/folk-culture/legends/the-poznan-billy-goat-legend.html )

Al met al was ik niet heel verdrietig deze stad te verlaten. Na enige vertraging, wat rennen voor de laatste bus in Warschau en een kotsend Pools meisje kwam ik echt in de hostelhemel terecht, met fantastische bedden en super aardig personeel. Tijdens een stadstour de dag erna leerde ik twee leuke Duitse meisjes kennen, en daarmee heb ik alle local specialties uitgeprobeerd. Ik moet zeggen dat ik de keuken eigenlijk wel lekker vind, al is het soms wel een beetje eenzijdig (dumplings, deeg, vlees, aardappel) en zwaar.

De treinreis naar Kiev was lang (16h), maar redelijk comfortabel. Ik zei vaarwel tegen mijn mobiele data en de EU. De aankomst in Kiev kan ik niet anders omschrijven dan hysterisch. Met schreeuwende taxichauffeurs en een soort markt gebeuren voor het station waande ik mij weer in het Midden-Oosten (in Amman om precies te zijn, want alles was ook vrij crappy). Daar bovenop komt nog dat niemand Engels spreekt en alles natuurlijk in het Cyrillisch is. Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat ik in ieder geval het Cyrillische alfabet heb geleerd. Ik nam de metro en was daar niet langer een individu maar onderdeel van een golf van duizenden mensen die zich massaal via een ellenlange roltrap (3 minuten) de diepte in storten naar een metro die iedere 2 minuten komt.

Mijn tijd in Kiev was echter waanzinnig leuk (mede dankzij de metroritjes, ik ben zelfs in het diepste metrostation ter wereld geweest) en ik heb hier ook weer hele leuk mensen leren kennen (onder andere tijdens het doen van mijn was). Tijdens een stadstour was er een protest gaande tegen corruptie en dit was een goede aanleiding voor onze gids om flink los te gaan over de huidige politieke situatie. Ik heb zelden zoveel politie/leger op de been gezien, ik vond het een beetje een show-off eerlijk gezegd. 

Voor het eerst was ik ook echt wel een beetje verdrietig om een stad achter mij te laten waar ik misschien eigenlijk nog wel langer had willen blijven. Met enige spijt verliet ik daarom het land waar ze WC-papier verkopen met het hoofd van Putin erop voor het land van Putin zelf: "Mother Russia".

Liefs vanuit Moskou,

Bridge

Ps) bereid je maar vast voor, want vanaf de volgende blog begin ik met klagen over de kou. Want man, wat heb ik het koud.